Miasto to ludzie i nastrój. Ale klimat Opola buduje także architektura i wszelkie detale. Szlakiem opolskiej architektury przejdziemy z Panem Andrzejem Hamadą – wybitnym opolskim architektem(na podstawie publikacji Architektoniczne ABC Opola), odwiedzając Wieżę Piastowską, opolski Rynek z Ratuszem, miejską bibliotekę oraz dworzec kolejowy.
Ostrówek – północny cypel wyspy Pasieki, miejsce najbardziej historyczne w dziejach miasta. Tutaj w VIII – IX wieku powstała pierwsza słowiańska osada w postaci niewielkiego grodu obronnego otoczonego wałem z palisadą i fosą. Trwała do początków XIII wieku do założenia miasta prawobrzeżnego. Na miejscu grodu zbudowano w XIV wieku zamek piastowski, który przetrwał do 1928 roku, kiedy uległ całkowitej rozbiórce. Pozostałością po zamku jest Wieża Piastowska, która ocalała i stała się reliktem symbolizującym wielowiekowe dziedzictwo piastowskie i architektoniczne Opola.
Rynek – najstarszy i najważniejszy Plac w Opolu. Od niego zaczęło się w XIII wieku wytyczanie i zabudowa miasta. Pełnił rolę placu targowego z domem kupieckim pośrodku, który z czasem
przekształcił się w Ratusz. Rynek zniszczony został w 1945 roku. Tylko 6 budynków mieszkalnych ocalało, w tym dwa z oryginalnymi późnobarokowymi szczytami (domy nr 30 i 31).
Niezniszczony pozostał natomiast Ratusz. Jest to najważniejszy budynek w Rynku i w całym śródmieściu. Istnieje od XIV wieku. Najpierw był to dom kupiecki, potem przekształcił się w Ratusz z wieżą w gotyckim stylu, później w stylu barokowym. Z początkiem XIX wieku poddany gruntownej przebudowie i rozbudowie, już w stylu klasycystycznym pod egidą Karla Friedricha Schinkla słynnego architekta neoklasycyzmu. W 1864 roku zbudowano nową ogromną wieżę, która ma wysokość 62 metrów. Wieża pod naporem okolicznych kramów runęła w 1934 roku i odbudowano ją w niezmienionym kształcie. Wtedy też dobudowano nowe południowe skrzydło ratusza z arkadami, już w stylu modern.
Miejska Biblioteka Publiczna przy ul. Minorytów 4. Znakomite dzieło opolskich architektów Andrzeja i Małgorzaty Zatwarnickich. Jest wzorcowym przykładem wielokrotnie wyróżnianym, nowoczesnej rozbudowy XIX – wiecznego, eklektycznego budynku czynszowego.
Dworzec Kolejowy – założony w 1845 roku daleko za miastem. Wtedy miasto kończyło się na Placu Wolności i nie było jeszcze budynku poczty. Z końcem XIX wieku zbudowano nowoczesny dworzec kolejowy z peronami i tunelami, z dużą halą dworcową i z oddzielnym pawilonem wejściowym od strony ulicy Krakowskiej, według projektu architekta Paula Thoemera. Piękny budynek dworca w stylu eklektycznym przypomina dworzec w Gdańsku (gdzie współautorem był również ten sam architekt).
